Wat als de wereld ophield met draaien en wij blijven staan op exact die plaats waar de afstand begon?
Gevangen in ons hoofd en in eindeloos handen wassen. Gevangen in onze tegenstrijdige gedachten, omdat het zo hoort.
Hier staan we dan: een gespleten groep mensen in een sepia foto. Een bruingrijze plas verspreid over de wereld, vele inktzakken leeggeschreven. Donkere tranen gemengd met resten mascara nog niet verwijderd door de verbijstering.
Verbijstering, ongeloof,… omwille van het zachte, wollige schaap dat gedwee meegaat met de kudde. Eén bol hersenen die alle andere in bedwang houdt met de dreiging van angst.
Langzame doodmakers die plots niet meer de aandacht krijgen die ze verdienen en mee verdwijnen in de doofpot van de lobby.
Tweedracht zaaien in de lente en oogsten in de zomer. O, wat een grote vruchten. Een handvol gevlekte hyena’s die ze zelfvoldaan plukken om hun hoefdieren vet te mesten. Klaar om geslacht te worden. Een kudde valt uiteen en geen hond die er iets aan kan doen.
Wetten zonder stemming die andere wegstemmen en afwegen waar je de hoogste boete voor krijgt terwijl een corrupte social alles censureert wat maar enigszins tot samenwerken kan leiden.
Even lachen voor de foto, genomen in het nieuwe normaal met een nog giftiger Facebook als daarvoor, met nog minder begrip voor elkaar, met menselijke robots in strak keurslijf ontworpen door zichzelf.
Barbara Dot
Foto: Pixabay