Rust, huis

Hoe ze daar zat met haar vingers in elkaar gekruist en benen evenzo. Pijnlijke herinnering bepeinzend als een boemerang die haar hoofd niet uit kon. Botsend, weerbotsend, vragend en vervagend zonder antwoorden. Gedachten die niet konden ontsnappen

als woorden en gesprekken. Een lege kamer gevuld met zichzelf, zuurstof, regelmatig een fletse grootkeukenmaaltijd.  Beige gordijnen, tassen met oranje bloemen gaven het gevoel van”toen” weer. Oranje bloemen die niet konden verwelken 

als zijzelf. Een gevuld dagprogramma van inademen, uitademen, valse hoop van verdrinken in zuurstof. Een tijdloos naoorlogs dagblad ontelbaar veel dagen te laat. Ontelbare leeftijd. Bingo zonder bingo en eindeloze wandelingen doorheen gemaakte fouten. Hoe graag wou ze 

doen alsof haar leven nooit gebeurd was. 

Barbara Dot

Rusthuis gedicht inspiratie

Dit gedicht maakte ik nadat ik me bedacht hoe het zou zijn als je na een rijkelijk gevuld leven in het rusthuis zou terechtkomen… met weinig tot geen bezoek want zo’n mensen zijn er ook, helaas.

Al van kleins af aan heb ik een bizarre aantrekking gevoeld tot rusthuizen. Meer gezegd tot de tegenstelling erin. Ik ken een aantal mensen in de (zorg)sector en dat zijn stuk voor stuk gedreven mensen met veel liefde voor hun ouderen… waar ze zo weinig tijd voor KRIJGEN. Alsof het robotten zijn waar ze mee werken. En economisch gezien is het ook zo, een rusthuis is een bedrijf dat zorgt voor ouderen. Ouderen zijn hun product…
Alle respect voor alle zorgverleners, dus!