Dit gedicht schreef ik voor een Shakespeare wedstrijd. Zwaarmoedig, maar daarom niet minder mooi 🙂

Rouw toch niet langer als ik dood zal zijn 
Wanneer de zwarte klok haar zware geluid laat horen 
De boodschap van mijn levenseind 
De spijkers die mijn kist en lieve leven doorboren. 

Hoor je ons lievelingslied, sta dan niet stil 
Maar dans om jouw leven, want jij hebt het geluk 
Jouw leven is als een ontluikende bloem, zo pril 
Maak door verdriet om mij jouw lente niet stuk. 

Maar zorg voor een appelboom in volle bloei 
Met prachtige roze bloesem, vol van zoete geuren 
Hou van het leven, en groei, groei. Groei! 
Zoek de opening bij alle gesloten deuren. 

Laat mijn dood niet het einde zijn 
Maar de start van een leven zonder eeuwige pijn. 

Barbara Dot